Άφησα το όμορφο Βούπερταλ για να με ξεφτιλίζει ένας καράβλαχος Έλληνας στα κατσάβραχα των Σερρών

Αγαπητή μου μητέρα ,

Σου γράφω κάπου από τo Griechenland. Ούτε που γνωρίζω που ακριβώς βρισκόμαστε, αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου έχω τόσο κακό προαίσθημα… Εγώ ο γιος σου ο Φριτς Γεγκερμάιστερ από το Βούπερταλ, περήφανος υποδεκάνεας του 100ου Συντάγματος Ορεινών Κυνηγών, δε νιώθω καθόλου καλά!

Ξεκινήσαμε χθες την 6η Απριλίου για να «πάρουμε περίπατο» μια ακόμη αποικία μας και να δοξάσουμε το λατρεμένο μας Φύρερ. Μέχρι χθες ένιωθα απίστευτα υπερήφανος που είμαι μέλος της πιο πανίσχυρης στρατιωτικής μηχανής του κόσμου. Πίστευα πως εμείς οι Άριοι και ναζί θα συντρίψουμε και θα εξαφανίσουμε τους σιχαμερούς Έλληνες, Εβραίους και φυσικά τους γιούφτους…

Σήμερα 7 Απριλίου 1941 καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκα σε αυτό τον άγνωστο, εχθρικό και καταραμένο τόπο. Οι συνάδελφοί μου αποδεκατίζονται σαν μύγες, ενώ το ακμαίο ηθικό μας τσακίστηκε αναπάντεχα μετά τις θριαμβευτικές νίκες μας στην κεντρική Ευρώπη και τα Βαλκάνια.

Τι γυρεύω εγώ εδώ πέρα σε αυτή την παλιοχώρα ρε μάνα; Καλά δεν είχα την ησυχία μου στη Γερμανία μας, να φτιάχνω wurst λουκάνικα στο κρεοπωλείο του πατέρα μου στο Βούπερταλ; Γιατί ανέχομαι να με ξεφτιλίζουν και να με ταπεινώνουν μερικοί άξεστοι Έλληνες στα κατσάβραχα των Σερρών;

Δεν αντέχω ρε μάνα να βλέπω απέναντί μου αυτούς τους θεόμουρλους τύπους, τους Έλληνες! Θα αρχίσω τις μπύρες και τα χάπια. Θα μας τρελάνουν τελείως αυτοί οι καράβλαχοι που με τίποτα δεν μπορούν να φτάσουν το επίπεδό μας. Φαντάσου μανούλα μου πως με σόρτς δεν φοράνε πέδιλο και λευκή κάλτσα όπως εμείς. Τόσο κακόμοιροι…

Εμείς το μόνο που τους ζητάμε είναι να συνθηκολογήσουν και να μας παραδώσουν τα οχυρά και την πατρίδα τους. Ήσυχα και όμορφα και χωρίς να ανοίξει μύτη, όπως έκαναν όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι σαν υπάκουα παιδιά… Έτσι κι αλλιώς το παιχνίδι πουλήθηκε από πίσω… Το γνωρίζουν, αλλά αυτοί εκεί πείσμα να μας ταλαιπωρούν.” Γελάω ρε μάνα με κάτι Ολλανδούς, Σκανδιναβούς, Κροάτες, Τσέχους, Τούρκους κ.α, που λένε «ποτέ πια ναζισμός…»

Σήμερα όμως μητέρα τα «είδα όλα», όταν με έστειλαν σαν αγγελιοφόρο να τους δώσω τελεσίγραφο παράδοσης των οχυρών και να τους πω πως ο αγώνας τους είναι μάταιος, καθώς είχε ήδη υπογραφεί η συνθηκολόγηση στην Θεσσαλονίκη μεταξύ του Έλληνα διοικητή του Τμήματος Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας, Αντιστράτηγου Μπακόπουλου και του διοικητή της 2ης Γερμανικής Τεθωρακισμένης Μεραρχίας, Αντιστράτηγου Φάελ.

Ένας παλαβός τύπος μου συστήθηκε σαν επικεφαλής τους. Ήταν ο Έλληνας αξιωματικός και με πολλά κιλά πραγματική μαγκιά πάνω του ( για Παόκι τον έκοψα), Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος, διοικητής του οχυρού Ρούπελ. Και άκου τι μου είπε!

– ” Λοιπόν άκου καλά Φριτς, γιατί τα έχουμε πάρει στο κρανίο με την πάρτη σας εγώ και τα λιγοστά παλικάρια μου. Πες στους ανωτέρους σου, ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα μείνουμε εδώ όλοι μας μέχρι το καλοκαίρι και τότε αντίο μπάνια στα beach bar στην Τούζλα και τη Χαλκιδική… Kατάλαβες Φριτς; Είστε μάγκες; Τότε ελάτε να τα πάρετε αντρίκια και στα ίσια. Τα οχυρά δεν παραδίδονται. Καταλαμβάνονται ! Εμείς διαταγές δεχόμαστε μόνο από τους ιεραρχικά προϊσταμένους μας και ο αγών θα συνεχιστεί. Πάσαν δε απόπειρα προσεγγίσεως του οχυρού θα συντριβεί… Άντε βρε παλιόπαιδο από το Βούπερταλ, με σύγχυσες πάλι…”

Δεν πολυκατάλαβα τι μου είπε ο κωλοΈλληνας, αλλά μου φάνηκε πολύ θυμωμένος αλλά και αποφασισμένος για αυτά που έλεγε. Έχω κακό προαίσθημα μάνα, πολύ κακό. Μπλέξαμε με μια πολύ ιδιαίτερη παλιοράτσα ανθρώπων, τους Έλληνες.

Αλλά που θα πάει…; Θα τελειώσει ο πόλεμος και θα δουν τι θα πάθουν. Θα τους κάνουμε εργάτες στα εργοστάσιά μας κάποτε… Και μετά οι παιδιά μας θα τους πουλάνε τα αμάξια και τα ψυγεία μας… Και μετά τα εγγόνια μας θα ανοίξουν σούπερ μάρκετ στη χώρα τους για να ψωνίζουν τα προϊόντα μας. Και μετά θα τους δανείζουμε… Και μετά θα τους βάλουμε να μαλώνουν μεταξύ τους… Και τότε θα τους έχουμε νικήσει χωρίς μία τουφεκιά…

Δεν θέλει κόπο βρε μάνα. Τρόπο θέλει με αυτή την κωλοράτσα τους Έλληνες…

Ο γιος σου Φριτς